از پاسخ من معلمان آشفتند
از حنجرشان هرچه بر آمد گفتند
اما به خدا هنوز هم معتقدم
از جاذبه ی تو سیب ها می افتند ....
امروز بعد از چندین ماه دوری از طبیعت و سرزمین بکر  عبای عربی مو سرم کردم که اونم مثل همین دوری خیلی وقت بود مونده بود منتظرم .....یه سر رفتم باغ و کوه و دشت ...فکر کنم آخرین باری که رفته بودم عید بود چقدر همه جا تغییر کرده بود این بشر صنعت طلب هیچ جای بکری برای خودش باقی نمی ذاره اگه قرار باشه اینجوری پیش بره .....

تمام پرچین ها در عرض 6 ماه به دیوارهایی از جنس شهر تبدیل شده بود مثل اینکه مردم دوست دارن دور خودشون حصار بکشن و خودشون رو از همه جدا کنن همون جوری که از خدا جدا شدن .... اما با این حال رفتم و گشتم بالای رودخونه ای که حالا دیگه خشک شده بود و دیگه از اونجا صدای شرشر آب و قور قور و جیک جیک نمی اومد  یه جایی رو پیدا کردم و زیر چند تا بلوط خسته و تشنه و عصبانی از حضور نامحرمان خلوت انس ....
پتویی انداختم و کمی دراز کشیده به آسمان که مردم این روزها بخیل می خوننش نگاه کردم دیدم اونم غصه داره مثل من ...اونم ناراحته از این همه حصار از این که همه برا هم نامحرم شدن قدیما کنار رودخونه می نشستیم و حافظ می خوندیم که
ما محرمان خلوت انسیم غم مخور ....
و با یار آشنا سخن آشنا بگو ....
اما حالا همه نامحرمن ...همه.... اصلا یادشون رفته باید بجای اینکه این همه از هم دور بشن بجای اینکه وقتی یه کسی یه چیزی داره باید به فکر بقیه هم باشه یادشون رفته باید تمرین اتحاد کنن. یادشون رفته منتظر باشن... فکر میکردم فقط توی شهر اینجوری شده اما دیدم که نه این یه مرض مسریه و همه گیر... این مردم نمی خوان تمرین کنن که وقتی برادرشون دست کرد تو جیبشون و نیازش رو برداشت داد و قال راه نندازن و یاد بگیرن برا جامعه ای آماده بشن که صاحبش خیلی وقته منتظره ما تمرین کنیم ...
بیایم یاد بگیریم :
هرجاکه نام مهدی نیست قرار نه فرار باید کرد....
و بدونیم که:
توقع بی جایی است با چشم آلوده روی پاک را دیدن ....

        و تو لیلا ندیده.....

شراب از خنده میگیرم نگاه آبدارت را                
به خواب سرمه می بندم پر و بال غبارت را
غبار رفتنت را موج بر می خیزد از صحرا                  
که بر اشکم گذر دادی رکاب راهوارت را  
نسیم لطف پنهان است در زخم عمیق عشق        
شکوفا کن به آب تیغ ، باغ بی بهارت را    
تو در عمق کدامین دره می خوانی که می آرد     
نسیمی خسته و محزون ردیف بغض تارت را  
 چه محزون مینوازد در پگاه گرگ و میش دشت          
 شبان نی زنی اینجا روان بی قرارت را   
من اما صوفی آن خانقاهم در نشیب کوه          
که در هر خلسه می میرم حضور سایه وارت را
غرور گیسوانش را اگر ای کوه میدیدی                    
چنین افشان نمیکردی شلال آبشارت را  

مرا زخمی رها کردی به پای دا رآویشن                 
 چرا با خود نبردی لاش خونین شکارت را؟
و تو لیلا ندیده، مردی و یک صبح بارانی                  
 چرید آهوی تنهایی علف های مزارت را     

                                      دکتر کافی
امروز خیلی ناراحت شدم از خیلی چیزا از اینکه بعضی آدم ها می تونند در حد اعلی خود خواهی باشن و اصلا به دیگران فکر نکنن ....از اینکه چقدر بعضی ها از کنار همه چیز بی خیال رد میشن ....از اینکه بعضی ها تا وقتی نظر جمع با نظرشون یکیه موافق هستن و به محض اینکه نظر جمع با نظرشون متفاوت میشه دیگه حاضر نیستند از جمع تبعیت کنن.... از این همه نا مهربونی و نا به سامانی خسته شدم دلم خیلی شکسته دلم بارون میخواد 
یه روزی من اونقدر کار میکردم و فعال بودم که نگو همه بچه ها میگفتن بابا تو خسته نمیشی؟؟یه کم استراحت کن....منم باافتخار میگفتم مگه سرباز امام زمان هم خسته میشه؟؟؟اما حالا میبینم منم خسته شدم ....نه از فعالیت و کار از بی مسئولیتی برخی که حاضر نیستن بپذیرن ! هیچ! مدام دیگرون رو سرزنش میکنن خسته ام و دلگیر هیچ وقت این همه نا راحت نمیشدم اما حالا ...دلم گرفته دلم برا امام زمانم تنگ شده دلم براش میسوزه آخه رو کی حساب کنه بیاد؟؟من خسته یا تو که فقط ناظری یا اونی که نامردی میکنه و بقیه رو مقصر نشون میده؟؟
مرا زخمی رها کردی به پای دار آویشن
چرا با خود نبردی لاش خونین شکارت را؟؟؟؟؟

سری بر بسترش ننهادی ای دل !

که در توفان غم افتادی ای دل!

میان ورطه ی خونابه و اشک

مرا آخر به کشتن دای ای دل!

زغم بر دل ملالی دارم امشب

 به خون آغشته، بالی دارم امشب

در این کنج قفس، ای پر کشیده!

 نمی دانی چه حالی دارم امشب!