جانشینی
جانشین میرزا علی محمد
مرد شماره دو فرقه ی بابی شخصی است به نام میرزا یحیی معروف به صبح ازل، وی با حسین علی بهاء (که شرح حالش ذکر خواهد شد) برادر بودند، پدرشان میرزا عباس معروف به میرزا بزرگ نوری بود در همان زمانی که علی محمد باب زنده بود، از مریدان پر و پا قرص باب همین دو برادر بودند، ولی علی محمد باب چون میرزا یحیی را (با این که از نظر سن کوچک تر از حسین علی بهاء بود» دلباخته تر دید و چنین دریافت که میرزا یحیی از روی صداقت طبع به او ایمان آورده، او را به القاب صبح ازل، مرآت، شهره و وحید مفتخر ساخت و او را به عنوان جانشین خود تعیین کرد.
ناگفته نماند که نفوذ و تلاش های قره العین از زنان طرفدار میرزا علی محمد هم که علاقه ی بیشتری به صبح ازل داشت، در این موضوع مؤثر بوده است، زیرا میرزا یحیی از همه جوان تر بود چه آنکه طبق نوشته ی «ادوارد براون» (مورخ انگلیسی همزمان با دوران باب در زمان قاجاریه) پس از کشته شدن علی محمد باب، میرزا یحیی نوزده سال بیشتر نداشت.کوتاه سخن آنکه: همه با بیان حتی خود حسین علی بهاء، صبح ازل (میرزا یحیی) را به عنوان جانشین بعد از علی محمد باب شناختند، زیرا علی محمد باب، طبق وصیتش او را جانشین خود قرار داده بود و برای تکمیل کتاب بیان فارسی و عربی (کتاب احکام صادره از علی محمد باب )سفارش کرده بود که او آن را تکمیل کند.(الواح خطی صفحه 6 و مقدمه نقطة الکاف)

رسوائی بر سر جانشینی
شورش ، کشمکش بر سر جانشینی و سرانجام تبعید رهبران بابیه
 جریان به این منوال می گذشت، پیروان باب که در رأس آنها میرزا یحیی و حسین علی بهاء قرار داشتند و دشمن سرسخت ناصرالدین شاه بودند ­(چون او دستور اعدام باب را صادر کرده بود) در فکر توطئه چینی بر ضد ناصر الدین شاه افتادند (البته دست های مرموز استعمار که چشم طمع به کشور ایران دوخته بودند، در این مسیر آنها را کمک می کرد).
 به طوری که از صفحه ی 313 تا 315 جلد اول کتاب کواکب الدّریه (عبدالحسین آیتی) استفاده می شود: شش نفر از بابی های متعصب که از آن جمله ملا صادق ترک بود در نیاوران شمیران به طرف ناصر الدین شاه تیراندازی کردند و بعد با قمه و قداره به طرف شاه حمله بردند و او را مجروح نمودند ولی موفق به قتل ناصرالدین شاه نشدند ناصرالدین شاه بعد از این واقعه در صدد دستگیری و نابودی بابی ها برآمد.
   آن توطئه در روز بیستم شوال سال 1268 هجری واقع شد، دولت قاجار پس از واقعه ی سوء قصد، چهل نفر از افراد معروف بابیه که یکی از آنها حسین علی بهاء بود را شدیداً مورد تعقیب قرار داد . سرانجام آن چهل نفر را دستگیر کردند و 28 نفر آنها را به قتل رساندند، بقیه را به زندان محکوم کردند ولی پس از مدتی آنها را آزاد ساختند.هنگامی که سربازان دولتی برای دستگیری میرزا حسینعلی او را تعقیب می کردند ، توسط شوهر خواهرش به سفارت روس پناهده شد و سفیر دولت روس (به نام کینیاز دالکورکی) از تحویل دادن وی به ماموران دولت ایران خودداری نمود و اظهار نمود که میرزا حسینعلی امانت دولت روس است . (کتاب قرن بدیع نوشته شوقی افندی )
    میرزا یحیی هم در این هنگام در نور مازندران به سر می برد به محض اینکه خبر دستگیر شدن و اعدام بابیان به او رسید به لباس درویشی درآمد و با عصا و کشکول پس از پیمودن مراحلی به بغداد فرار کرد.
   بالاخره حسین علی بهاء با فشار دولت قاجار دستگیر ولی به حکم اعدام روبرو نشد و سر انجام با دستیاری و پافشاری سفارت روس و نقشه های مرموز و حساب شده پس از چهار ماه زندان، در روز اول ربیع الاول سال 1269 از زندان نجات یافته و به صورت تبعید رهسپار بغداد گردید.
   با رفتن میرزا یحیی و سپس حسین علی به بغداد کم کم بقیه ی بابی ها از گوشه و کنار ایران به بغداد رفتند و در آنجا اجتماعی تشکیل دادند و در صدد برآمدند که به اجتماع بابیها سر و سامان دهند  . مدت اقامت آنها در بغداد حدود یازده سال (از سال 1269 تا 1280) بود.
   کم کم مسلمانان عراق متوجه خطر بابیان و ادعاهای گوناگون آنها شدند اظهار تنفر علما و مردم روز به روز نسبت به آنها شدیدتر شد و شکایت خود را به دولت ایران رساندند، دولت ایران هم به وسیله ی سفیر خود در اسلامبول (واقع در ترکیه) از سلطان عثمانی (عبدالعزیز) که در آن زمان بر عراق نیز حکومت داشت تقاضا نمود که بابی های جمع شده در بغداد را به جای دیگری تبعید کند، سلطان عثمانی دستور داد تمام بابیان را به اسلامبول تبعید کردند، بابی ها در حدود چهار ماه در اسلامبول اقامت کردند.
 وقتی این گروه بابی به اسلامبول رسیدند، تا آن تاریخ حسین علی بهاء هیچ گونه ادعایی نداشت و همواره خود را پیرو  علی محمد باب معرفی می کرد و برادرش میرزا یحیی را، جانشین باب می دانست، ولی طولی نکشید که آتش کدورت بین دو برادر (میرزا یحیی و میرزا حسین علی) شعله ور شد، و به همدیگر نسبت های ناروایی دادند، سرچشمه ی تمام نزاع ها ریاست بر بابیهابود،و حسین علی می خواست از آن تاریخ به بعد آوای استقلال سر دهد .
 ولی میرزا حسین علی برای وارونه جلوه دادن مطلب در کتاب بدیع صفحه ی 379 علت اختلاف را بی عفتی میرزا یحیی دانسته و می گوید:
   «علت و سبب کدورت جمال ابهی ( میرزا حسین علی ) از میرزا یحیی . . .  این بود که در حرم نقطه ( میرزا علی محمد ) روح ما سواه فداه تصرف نمود (مقصود همسر دوم علی محمد شیرازی است)، با این که در کل کتب سماوی حرام است و بی شرمی او به مقامی رسید که مخصوص زوجات خود را در مکتوبات خود حرام نمود ، مع ذلک دست تعدی و خیانت به حرم مظهر ملیک علام گشود، فاف له و لوفائه و کاش به نفس خود قناعت می نمود بلکه او را بعد از ارتکاب(عمل) خود وقف مشرکین نمود و جمیع اهل بیان شنیده و می دانند سیئات او را.» 
    پس از چهار ماه اقامت بابیها در اسلامبول ، و شعله ورتر شدن آتش اختلاف میان آنان ، دیگر دولت عثمانی صلاح ندید آنها در آنجا بمانند لذا آنها را به شهر «اَدرَنه» (یکی از شهرهای شمال ترکیه تحت حکومت عثمانی) تبعید نمود.
   سال 1281 ه.ق. این گروه به شهر ادرنه روانه شدند و تا حدود سال 1285 در آنجا بودند، در این مدت کشمکش سختی بین دو برادر (حسین علی و میرزا یحیی) و پیروانشان در گرفت، و آن قدر کشمکش سخت و افتضاح آور بود که خود میرزا حسین علی در کتاب بدیع صفحه 326 می گوید: «و افتضاحی در این ارض بر پا شد که یکی از قنسول های این ارض تعجب نمود و به شخصی ذکر نمود که امر عجیبی واقع شده و جمیع اعجام (ایرانیان) به شماتت برخاستند که در این طایفه عفت و عصمت نیست.»
و در صفحه 312 بدیع می گوید:
   «چه از آن نفوس عجب نیست، حال از معرض بالله مرشدت بگو که در این امر بر او چه وارد شد، مسلم است که ازل (میرزا یحیی) به اکل و شرب و تصرف در ابکار و نساء مشغول بوده و اعمالی که والله خجالت می کشم از ذکرش مرتکب».
   و از همین تاریخ بین پیروان میرزا یحیی و میرزا حسین علی، جدایی و دو دستگی حاصل شد، دسته ی اول به نام "ازلیه" و دسته ی دوم به عنوان "بهائیه" خوانده شدند اختلاف وقتی به اوج شدت رسید که حسین علی در سال 1289 سال چهارم اقامتش در ادرنه ادعای مقام «من یظهره اللهی» (یَََََََََِعنی شخصی که قرار است خداوند او را ظاهر گرداند )نمود .
   حکومت عثمانی که ناظر کشمکش و نزاع این دو گروه بود، چاره ای ندید جز این که آن ها را از همکدیگر جدا کرده، و از آنجا تبعید سازد، بنا به نوشته ی عبدالحسین آیتی (آواره) در کتاب کواکب الدریه: حسین علی را با 73 نفر از پیروانش به شهر «عکّا» (از شهرهای فعلی اسرائیل) و میرزا یحیی صبح ازل را با سی نفر از پیروانش به قبرس تبعید کرد . 
   بنابراین بابیها به دو گروه ازلی (طرفداران میرزا یحیی) و بهائی (طرفداران میرزا حسین علی) تقسیم شدند .میرزا حسین علی با کمک فرزندان و اطرافیان خود از حضور در عکا بهره فراوان برده و طی سالیان طولانی اقامت در آن شهر با نوشتن کتب و الواح گوناگون به تدریج رهبری بهائیان را به دست گرفت و میرزا یحیی بعد از چند سال اقامت تبعید گونه در قبرس از دنیا رفت و همان جا مدفون شد و هم اکنون داراد طردارانی پراکنده می باشد که خود را "بیانی" می دانند و بهائیان را گمراه و فریب خورده می دانند