میزبانى رویداد بزرگى چون جام جهانى فوتبال، هم یک افتخار بزرگ و ماندگار به حساب مى آید و هم این که به عنوان یک «مزیت» مى تواند
و باید از نظر اقتصادى، اجتماعى، سیاسى و حیثیتى و در عین حال دستیابى به نام و مقامى در خور، گاه تا رسیدن به قهرمانى براى
صاحب خود سودمند واقع شود
به گزارش جهان ، مرحله یک هشتم نهایی مسابقات نوزدهمین دوره جام جهانی امشب با دیدار تیم های اسپانیا پرتغال پایان می یابد و
هشت تیم باقیمانده برای قهرمانی جدال دارند.
خیلی ها برگزاری جام جهانى آفریقا جنوبی را به سود این کشور وسایر کشورهای آفریقایی می دانند .
هر چند برگزاری جام از نظراقتصادى برای آفریقایی ها تا حدی سودآور بود ولی در مجموع برنده اقتصادی این جام آمریکاست .
اگر درآمد های ناشی از فروش محصولات نایکی، فروشگاههای مک دونالد، کی اف سی، استارباکس، هالیدی این و دیگر برند های
مریکایی را هم به سود جانبی ناشی از بازی های جام جهانی و حضور تماشاگران در این میهمانی یک ماهه اضافه کنیم مشخص می شود
که جام طلایی نوزدهم در سفر یکماهه خود به قاره سیاه چه ارمغانی برای این سرزمین فقیر، چه مرهم موقتی برای نابسامانی های
سرزمین های بی بضاعت در آمریکای جنوبی یا چه افتخاری برای کشورهای در حال توسعه آمریکای مرکزی به ارمغان آورده و بالاخره چه
سود سرشاری را روانه حساب های سرمایه داران آمریکای شمالی کرده است .به راستی جام‌جهانی سیاسی ست یا...
آیا رابطه‌ای میان فوتبال – و ورزش به طور عام – و روح ملی‌گرایی و جنگ‌افروزی وجود دارد؟ در قرون وسطی، ورزش‌ غالباً در انگلستان
ممنوع بود چون باعث از رونق افتادن تمرینات نظامی می‌شد. پس از شکست فرانسه توسط بیسمارک ژرمن در جریان جنگ‌های فرانسوی –
پروسی، بارون پیردوکوبرتن – که چند دهه بعد المپیک مدرن را به راه انداخت – پیشنهاد اقبال ملی نوینی به ورزش را داد که از نقطه نظر آن
زمان شکلی از آمادگی نظامی تلقی می‌شد.