ديروز يه حرفهاي جالبي شنيدم

يکي ميگفت وقتي يه نفر زير بمباران قرار بگيره موجي ميشه يه هو خودي و غير خودي رو تشخيص نميده و گاهي به خودي تير ميزنه

جاي اون بندگان خدا خودمو که قرار ميدم ميبينم واقعا حال و روز سختي دارن اما بهشون حق نميدم

خدا از سر تقصيرات همه مون بگذره

آخه صبرمون کجا رفت؟ چرا هي ميگيم من از يه بنده خدايي شنيدم؟ چرا به شنيده هامون تکيه ميکنيم؟ اين همه خوبي وجود داشت که نديديم و به خاطر شنيده ها همه چيزو خراب کرديم؟ مگه امام علي براي ما نفرمود فاصله بين حق و باطل فاصله بين ديدن و شنيدنه؟ جواب شهدا رو چي بديم؟